Liggend fietsen

Op een ligfiets ben je als fietser anders gepositioneerd dan op een standaard fiets. Je gewichtsverdeling is anders doordat je gewicht voor het grootste gedeelte wordt gedragen door het stoeltje waar je in ligt. Slechts een minimaal deel van je gewicht komt in aanraking met de pedalen, die zich vooruitgestrekt op horizontaal niveau met de romp bevinden.

Normaal gesproken wordt bij een normale fiets een groot deel van je gewicht verdeeld over het zadel, het stuur en de pedalen. Het idee van de ligfiets is dat die zo gebouwd is dat je met een liggende positie dezelfde snelheid kunt bereiken met minder inspanning. Of liever gezegd: met dezelfde inspanning dus een hogere snelheid. De liggende positie zou daarbij comfortabeler zijn dan de houding op een normale fiets.

Door de uitvinding van de ketting voor de fiets in de 19e eeuw werd ook ineens de ligfiets mogelijk. De eerste ontwerpen dateren uit het einde van de 19e eeuw, maar echte goede fietsen waar een afzetmarkt voor was, ontstonden niet tot het begin van de jaren 80 van de afgelopen eeuw. Vooral in Nederland en in de VS waren er steeds meer mensen te porren voor de ligfiets. Toch zie je er nooit veel van op de weg, en dit heeft wellicht te maken met het verminderde overzicht wat je als bestuurder op het omliggende verkeer hebt.

De buikfiets

Bij een buikfiets wordt ook gebruik gemaakt van een soort liggende positie, maar dan ligt de fietser in een soort buikligging. Aan de achterkant van het voertuig zit de trapas en de fietser ligt in een soort zadel. Door de op de buik gelegen positie van de fietser heeft het lichaam een aerodynamische houding waarbij de luchtweerstand verminderd wordt. Dit verhoogt de efficiëntie van de fiets. Ook is de houding ergonomisch, wat voor sommige mensen met lichamelijke klachten fijn kan zijn.